Yüzleşme.

Geçen bir arkadaşım demişti akıl verircesine bir ukalalıkta değil de sanki böyle keşke bu konuda aklın başına gelse der gibi bir samimiyetle bana insanların seni bir yere kadar anlayabileceğini, empatinin aslında yüzeysel bir dürtü olduğunu, o acının aynısını yaşamadan seni anlayamayacağını, bu yüzden onlara karşı beklentiye girmemem gerektiğini, ölümden başka hiçbir şeyi dert olarak görmemek gerektiğini o söyledikçe gözümde bir perde kalktı sanki. Sakarya’dayım. Gittim bugün ananeme, yüzleştim. o mezarlığa çıktım ağır adımlarla içimde bir dünya korku dolu duyguyla, oturdum başucuna. Elimi toprağında gezdirdim. İçimden, evde olmayışı, teyzeme gitmiş o yüzden evde yok düşüncesi, hissiyatı adım adım azaldı. Belki de beni çok özlemişti, geciktirdim onu görmeyi. Özür dilerim. Ananemi kaybetmişim ya. Beş ay olmuş. Yüzleştim. Toprağı karıştırdıkça içimde derin bir nefesle yüzleştim. Artık içimde bir yas değil, hep özleyeceğim bir anne saklı tutuyorum. O bir anne, bir Ata toprağı, her şey artık yüreğimde, hep özlemle , derin hasretle…