6 Şubat...

Yıllara 17 Ağustos'tan sonra bir de 6 Şubat eklendi. Yarın tam bir yıl olacak. Yüzüm kızarıyor utançtan, aynaya bakamayacak gibi oluyorum çoğu zaman. Her tebessüm ve iyi anların sonrası gelen o vicdan muhakemesi hiç mi bitmez insan zihninde. Kalbim ağrıyor ve bu ağrı bazen o kadar nüksediyor ki dokunduğumda fiziksel olarak hissettiriyor kendini. Bununla yaşamayı bilmem ki nasıl tarif etsem, sürekli kendini aynı noktaya sıfırlamakla devam eden acımasız bir kısır döngü. Bütün yaşamı etkiliyor. Artık gerçekten eskisi gibi değiliz, bakmayın anlık gülüşlere. İnsan dediğini acı öyle bir harmanlıyor ki, bambaşka birine dönüştürüyor. Tabi bu iyi yürekli olan insanların cehennemi, sürekli yanıyoruz her an. Asla bir sonu yok. Bir de sınıfta kalanlar var. O enkazda binlerce canı çıkaramadan bir de üstüne insanlığı gömdük o molozlara. İnsanlığı gömmek daha çok acıttı canımızı. Duayı hak etmez, iyi niyeti hak etmez ama kahrolursun. İnsanlığı gömmek sokaklarda yürümeye çalışırken aldığın o ceset kokularından daha ağır bir koku bırakır sana. Öyle bir kokudur ki boğar seni, bir süre sonra yutkunmaya başlarsın, nefes almak istemezsin, çökersin dizlerinin üstüne , avazın çıktığı kadar bağırırsın tüm çaresizliğinle.

Çaresizlik insanın nefes alırken vardığı en son noktadır. Ondan ötesi ölüm dersin ama ölümden beter bir duygudur. Peşini bırakmaz. Her daim sana kendini hatırlatır. Eskiden en vefalı duygunun vicdan olduğunu düşünmez miydik, Artık yerini çaresizlik aldı ve yaşamak bize çok zorlaştı. Sonra dönüp bakarsın yaşamanın hiç de zorlaşmadığı fiziksel olarak insan gibi görünen ama ruhta hiç de öyle olmayanlara. İçini bir öfke kaplar. Gördükçe katlanamazsın. İçinde bastırdığın tüm o şiddet içeren eylemleri gün yüzüne çıkarırsın. Tutarsın kendini. Adına ister tasavvuf de, ister kendine saygı de, ister Rabbin adaleti var de. Bir şekilde susarsın, sessizce beklersin ama sonu gelmez o insanların. Hiç bitmezler, Gün geçtikçe daha da acımasızlaşmaktan çekinmezler gözlerimizin içine baka baka.

Depremin üstünde bir yıl geçti. İçimdeki aşamadığım, sırtıma yük ettiğim her şeyle, bu zalimlerin dünyasında kendi çapımda tüm ölenleri yad ediyorum. Belki beni duyarsınız, Bilin ki bende yaşarken öldüm kendi çapımda ve yine bilin ki bu dünyadan fiziksel olarak ölüp sizlerle selamlaştığımızda deyin ki bana, 'O dünyadan umduğunu bulamadan yanımıza gelmişsin, sırtına cehennem olmaktan başka bir hükmü olmamış...' Geride kalanlarda ardımdan öyle konuşsun çünkü ben bu dünyadan umduğumu bulamadan gideceğim. Çünkü biz insanlığı öldüreli ve gömeli çok uzun zaman oluyor. Ebruli...