sonu gelmeyen bir cümle...

İsmi Ebru, ama ruhu hep ebruli akıyor, bu hayatta neden var olduğunu keşfedemeden, tüm felsefeleri araştıramadan, öğrenemeden, güzel bir çiçek koklamadan, denize karşı duran o rüzgara tapınmadan, bilmediği şehirlerin ara sokaklarında o gladyatör sandaletleriyle gezmeden, o sarı saman kağıtlarına o güzel, detaylı tasvirleri yapmadan, tüm duyguların en uç noktalarını konuşmadan, hissetmeden, bir kumsal da yüz üstü uzanıp, ayaklarını tepede birleştirip güzel bir manzara resmi çizmeden, çok daha insan izlemeden, tanımadan, belki uzun bir yolculuk yapmadan, kısa mesafe koşularında boğulup kendine minimal mutluluklar yaratan, kime yapıldığının önemi olmaksızın haksızlığa susmadan, bu bağlamda dili giderek sertleşen bir insan olan, kitabını henüz kimseye imzalatamamış, imzalatamamaktan öte o yazıları henüz kitaplaştırmamış, defterleri doldurup bir köşeye atıp pas tutturan, küflendiren, kafasının içinde bastıramadığı milyonlarca düşünce de delirme endişesiyle toplum tarafından dışlanmış, yadırganmış bir halde dolaşan, sıkça tiyatroya gitmeyen, bir opera dinlemeden, iliklerine kadar müziğe aşık olmasına rağmen dans etmeye doyamadan, yıllardır çalışırken iş hayatında dönen şark kurnazlıklarına alışmak istemeyen bir inatla ve bunların yaşattığı hissiyatla yazdığı cümlenin bile sonunu getiremeyecek kadar her şeyi içindeki savaşla taze tutmaya çalışan ve yine içinde tüm bunları, kaleme getirdiği 'o cümleyi bitir' dürtüsünün oluşamayacağı kadar derinlikte yaşayan, o cümleyi sabahlara kadar uzatabilecek bir yaradılışta olmasına rağmen, içine tüm bunları sorgulayacak ruhu veren tanrıya, ilaha neden ısrarla sadece kafasının içinde yaşayacak kapalı küçük bir dünya dayattığını anlayamadan meydan okuyor ve yaşamaya çalışıyordu. Evet ismi Ebru, ama ruhu herkese ve her şeye rağmen Ebruli akmayı da iyi biliyordu.