sanırım bugün öfkenin günü,

Etrafımız böylesine kalabalık iken, insan sorguluyor kendini, tüm o kalabalıklara rağmen bu bitmek bilmeyen, sürekli içini kemiren o büyük boşluk hissi ısrarla neden sürüyor diye. Bugün öyle bir şey öğrendim ki , içimdeki tüm inançları, her şeyin güzel olacağına dair tüm inançları, umutları buzdan kalelermiş gibi eritti. O kadar cılız bir inanç kaldı ki içimizde, ne kadar sağlam durmaya çabalasak da pamuk ipliğine bağlı olduğunu çok iyi bile bile saklı tutuyoruz. Yine de öyle büyük bir çaba sarf ediyoruz ki, elle tutulup gözle görülebilse tanrı bile kahrolurdu ve varsa eğer O, iliklerime kadar bu yorgunluğu neden ısrarla dayanılmaz hale getiriyor diye göğe veya dönüp kalbimin içine sormak, ona haykırmak isterdim. Çünkü bana bir kumpanya dediğim hayatı anlamakta artık çok zorlanıyorum. Bu hayat salt iyilerin değil, kötülüğün ne olduğunu bilip ısrarla herkese ve her şeye rağmen iyi kalmaya çabalayan insanların yüzüne gülmeli. Öyle büyük bir sinirle, öyle büyük bir öfkeyle, sabırsızca yazıyorum ki bu satırları, duvarları yumruklasam, haykırırcasına bağırıp çağırsam sakinleşir mi içim bilmem. Ben ittirdikçe, gülmeye çalıştıkça tüm hüzünler, melankolik satırlar kafamı, kalemimi dolduruyor. Bundan da hiç hoşlanmıyorum nokta.