Mor çiçek duygusu 💜

“Neden hayat eve dönmekten ibarettir” dedi bugün Midyatlı bana! Psikolojik olarak keyifli ama bir o kadar da zor bir akşamdayım. Saat 20:44 suları, tarih 22 mayıs 2022'yi işaret etmiş, Anneannemden sonra ilk ayak basışım Sakarya’ya. Şu an trendeyim ve normal hayat akışına geri dönüyorum. Yalnız olduğumu iliklerime kadar hissettiğim bir gündü. Fiziksel olarak kalabalık ama zihinsel olarak zor bir inzivaydı. Dün gece eve girdim, salonun ışığını açıp, başımı kapıya yaslayıp, sol köşeyle bakıştık. Oradaymış gibi, bekledim, bekledim kafamın içinde bir dolu düşünce. Teyzemle öyle bir akşamdı sonrası da. Kendi içimde bastıramadığım, kısık nefesler, bir kalp çarpıntısı, göğsümde kocaman bir baskı, sonra kulağım da Midyatlı’nın mesajı, “Kurban olduğum kalbini içini ferah tut, Onu en güzele emanet ettin.” Besmele çeker gibi tekrarlayıp durdu beynim bu cümleyi. Öyle öyle kalp atışlarım sakinledi ve sabahın ilk ışıklarına kadar uyudum. Ertesi gün kabristana gitmek istedim, ama cesaret edemedik teyzemle. Yüzleşmek ağır geldi. Bütün gün yayla da gezdirildik ve bol bol temiz hava soluduk. Adını bilmediğim mor bir çiçek topladım, ama öyle itinayla istemsizce bir tane daha bir tane daha diye diye topluyorum ki, minicik bir demet oldular, elim gidiyor sanki , kopardıkça bir yenisini daha koparmak geliyordu içimden. Ne garip hissiyat dedim içimden, derken annemle konuşurken gün sonu eve dönüş treninde heyecanla bana, “Ebru Anneannen bu çiçeği çok severdi” dedi. Yaslandım arkama ve kocaman bir duygu bahçesi içimde, uzun bir sessizlikle geçti o yol. Ve o trende gün batımı kan kırmızısıydı, gün kan kırmızı batıyordu. Tren hareket ettikçe, yol aktıkça acıyı da , tüm ruh hallerini de tek başıma sırtlandığım bir akşamı daha geçirmiş oldum. Son söz olarak ise, Sevgili Midyatlı sen beni tanımıyor olmana rağmen, beni öyle güzel anlayan halinle gönül dostundan farksızsın bu akşamda. İçimde bir ses, o kol saatine pili senin takacağın bir anı yaşamadan ölmeyeceğimi söylüyor. :)