Mistik Ağaçlı kar küresi hissiyatı !

Rengarenk bir dünyanın içinde hissederken, hayal kırıklığının tam ortasında kalan bir dolu yaradılışla içi içe akıp gidiyordu hayat. Bu evren küresi kocaman simsiyah bir katranla kaplı ve bu kürenin tam ortasında adeta bir kar küresinin dibinde yaşayan yeşil ışık gibi parlayan bir oluşum var. Adına aşk, mücadele gibi bir çok karşılık bulduğumuz, bu koca katranın içinden o cılız haliyle, tüm yüceliğiyle, bütün renkleriyle meydan okur bize. O koca kürenin tepesindeyken o ışıkla parlarsın aslında. Seni ayakta tutanda odur. O ışık... Tüm renkler sensindir. Saçından, kirpiklerine, parmak uçlarına, her telinde ayrı bir ışık, bir renk barındırırsın. Ellerini, avuçlarını açtırır iki yana, o parlaklığınla kucaklarsın o katranı, o ışığa dokunabilmenin, kavuşabilmenin verdiği inançla! Çünkü bilirsin o ışık var oldukça ve sana yansıdıkça katran seni yutamaz. İnandırır buna seni. Öyle bir inanırsın ki, bir gün ellerin iki yanda meydan okurken o katrana, ışığın aslından çoktan ayaklarından çekilmeye başladığını göremez, duyamaz, anlayamaz ve hissedemezsin. An gelir de o ışığın ellerinden de çekilmeye başladığı zamana kadar. İnsan bu ya, bir gün o ışığın gideceğini de içten içe bilir aslında. İnanmak, bu hayatta karşılığı da olmayan en kolay dürtü. Kime neye olduğunun önemi olmaksızın , inanmak en büyük sığınak. Adına ne dersen de.

Artık ışıktan gelen renklerle değil de, o siyah katrandan akar renkli gözyaşları!...

( Aslında küre tamamen katran olur, perde kapanır diye düşünülse de, aradan bir asır geçmiş, bir bakmışsın başka bir ışık yanmış bekliyor seni!) Umarım ruhumdaki bu ışık hiç sönmez.