Hayat'a...

Yok olmak vardı şimdi...

Ne çok şey yutmak zorunda bırakıyorsun. Ne kadar daha sürecek, ne zamana kadar, ne zaman kararlarımızı bize bırakacaksın. Ne kadar daha tahammül göstereceğiz sevmediğimiz, adil bulmadığımız durumlara, insanlara, eşyalara... Ne kadar daha.

Tarih yaklaşıyor. İnsanlar için yılbaşı benim için yılın sonu yaklaşıyor. Belki de yolun sonu. Nefes alamayacakmış gibi boğazlıyorsun bizi her yerden. Sürekli tokatlıyorsun, tokat atmalarına izin veriyorsun. Kumpanya oynatır gibi yapıyorsun bunu. Kimimizi ilaçlara bağımlı yaşatıyorsun, kimimizi yalnızlığı seçmekle sınıyorsun, kimimiz müziğe sığınıyor, kimimiz yazıyor ama kimse asla konuşmuyor. Kelimeleri de yutturuyorsun.

Keşke, kırılgan olan tüm duygularımız da yaralarımızda yaş alabilse, yetişkin olabilse, içimizde büyütebilsek onları, belki o zaman yaşanılanların yarattığı hissiyat ilk gün tazeliğini korumazdı. Hatırlamak bu kadar yorgun hissettirmezdi belki ama hiç büyümüyor bu duygular, ne kadar çok şey yaşasan da duyulan acılar artsa da, kayıplar çoğalsa da anladım ki alışamıyoruz, alışamıyorum. Artık bununla savaşmakta istemiyorum zaten. Uzun bir süre yazmak da istemiyorum. Ona da kırgınım çünkü.

Her şeyi, herkesi arkada bırakıp, kimisini terk edip, kimisine veda edip, kimisine küfür edip, kimisinden ayrılmaya bile hiç kıyamayıp, tüm çantaları atıp, üstümdekileri çıkarıp, kitaplarımı defterlerimi yakıp, çırılçıplak o rüzgara koşup kaybolmak istiyorum. Hiç var olmamış gibi, bu dünyadan geçmemiş gibi, izsiz, öylece...